‘Ik zie een collega die net het kantoor binnenloopt. Ze kijkt om, ik zwaai en vervolgens draait zij zich om en loopt naar binnen.’
Op een slechte dag gaan bij mij onmiddellijk de alarmbellen rinkelen. Voor ik het door heb, verschijnt er op mijn linkerschouder een stemmetje dat tegen me begint te schreeuwen. ‘Zie je wel, ze wil je niet zien, ze negeert je.’ Op een goede dag verschijnt er met een beetje geluk ook een stemmetje op mijn rechterschouder dat mij terecht wijst en zegt: ‘Ze heeft je vast niet gezien, anders had ze wel even teruggezwaaid.’ Waarop links mij nog gauw het woordje ‘Toch?’ influistert.
Herken jij dit? De feiten zijn bekend, maar wat is het moeilijk om feitelijk naar zaken te kijken. We gaan vanzelf inkleuren. Afhankelijk van je verleden, je kennis, je humeur en de omgeving maak je er zelf een kleurrijk geheel van. En dat allemaal vanwege het grootste ‘gevaar’ van deze wereld: interpretatie.
Maar niemand ontkomt eraan. Ik kom het veel tegen in mijn werk. Zo ook in de gesprekken die ik samen met collega-Brammer Sabrina voer rondom een actueel leefbaarheidsvraagstuk in een aantal dorpen. Een interessant onderwerp dat veel losmaakt. We trekken samen door de gemeente om in gesprek te gaan met diverse belanghebbenden en betrokkenen. De uitkomsten van de gesprekken zijn wisselend maar één ding hebben de gesprekken gemeen: voorafgaand aan het gesprek is de tekening al ingekleurd.
Interessant. Zonder iets te zeggen is blijkbaar al duidelijk wat we komen doen. Makkelijk! Of toch niet?
Oei, 1-0 achterstand
We zijn te laat, het beeld is al ingekleurd. Helaas ook nog eens met de verkeerde kleuren. Dat maakt wissen niet bepaald gemakkelijk. Met een inktwisser trekken wij ten strijde om te kijken of we de tekening toch wat minder gekleurd kunnen maken. En ja, met succes. De ware aard, of beter gezegd de vooraf door onze gesprekspartner flink ingekleurde tekening komt op tafel. Hoe? Alleen maar door vragen te stellen, naar elkaar te luisteren, intenties uit te leggen en door feiten te benoemen. We pakken daarna gauw een leeg vel erbij. En iedereen krijgt een eigen stift en om samen de nieuwe tekening in te kleuren. Wat blijkt? Wanneer we ideeën, verwachtingen en interpretaties naar elkaar uitspreken leren we elkaar begrijpen en is het samen inkleuren van een tekening eigenlijk helemaal niet zo moeilijk.
Heb jij goede tips hoe je samen trajecten aan kunt pakken waarbij eigen interpretaties van tafel verdwijnen? Laat het ons weten, zodat we in de toekomst sneller en effectiever echt samen kunnen kleuren!
Beste Brammer,
een hele interessante vraag met dito filosofie.
Het vooraf inkleuren; de aannames, is denk ik, het gevolg van het willen wegnemen van eigen onzekerheden en het plaatsen van een onderwerp in een hokje of referentiekader als gevolg daarvan. In vroeger tijden werden onzekerheden weggenomen door kerk (geloof), overheid, notabelen en werkgever. Vandaag de dag zijn we vrij maar zoekende naar zekerheden, met Internet en media als betrouwbare(?) bron. Hoe is het met onze eigenwaarde gesteld?
Ik dwaal af.
Als een gesprekspartner een vertrekpunt heeft gekozen zal deze zekerder overkomen en kunnen sturen (macht) Terwijl als er geen enkel aanknopingspunt vooraf is, dan moet men, om tot een vruchtvolle benadering van het vraagstuk te komen, over een sterke ad hoc creativiteit, inlevingsvermogen en parate ervaring beschikken.
Een mens die binnen een organisatie de aangewezen persoon is om een vraagstuk op te lossen
zal vooraf willen vaststellen of;
– hij/zij het oplossen van vraagstuk aan kan (onzekerheid + druk vanuit organisatie)
– hij/zij de juiste partij erbij heeft gehaald voor het oplossen van het vraagstuk dit vanuit
efficiëntie bezien (kosten/tijd)
Dit lijken me legitieme vragen vooraf.
Ik concludeer dat het vooraf invullen nut kan hebben maar ook beperkend werkt.
De Brammer wil anderzijds ook niet een monoloog of uitsluitend projecteren.
Als oplossing zou ik adviseren dat de Brammer een geschikte gesprekspartner treft en zekerheden vooraf afgeeft.
Is dat niet of maar gedeeltelijk mogelijk, dan milde misleiding gebruiken of the element of surpise.
Als vooraf de gesprekspartner op een ander spoor wordt gezet dan zullen de aannames daar op gebaseerd zijn.
Nadat het werkelijke onderwerp en rol van Brammer wordt gepresenteerd, en nadat het vertrouwenshaarscheurtje is hersteld,
kan de open mind aan de slag!
Beste Raymond,
Hartelijk dank voor je mooie aanvulling en jouw visie op dit onderwerp. Zeker waardevol voor ons om mee te nemen, met name het laatste stuk. Een haarscheurtje op zijn tijd, ofwel verandering brengen is noodzakelijk om nieuwe ideeën een kans te geven. Een open mind is wat we nodig hebben. Leuk om zo met elkaar van gedachten te wisselen, wij gaan er weer voor. Hopelijk jij ook?!