De afgelopen weken stonden in het teken van de BRAM sollicitaties. Dankzij de succesvolle pilot breiden we in bijna alle moederorganisaties uit met BRAM’ers. In totaal mochten we vier nieuwe collega’s uitzoeken. Hoera! Maar hoe werf je met een heel team een nieuwe collega? Op basis waarvan kies je en in hoeverre word je beïnvloed door ‘kloonkeuze’? Hoe leer je eigenlijk het snelst iemand kennen? Deze en nog meer vragen doken onderweg op. En ze lieten me niet meer los.

De geschiedenis van solliciteren

Gedurende het selectieproces ging ik beseffen wat een gekke, kunstmatige vorm van kennismaken de sollicitatie eigenlijk is. Het proces lijkt gebaseerd op de aanname dat we via een brief (of filmpje, voor de hipperds) en een gesprek de ander kunnen leren kennen. Hoe is de huidige vorm van solliciteren ooit ontstaan? Ik raadpleeg Google. Na lang speuren vind ik een infographic over de evolutie van solliciteren in de VS. De opkomst van nieuwe communicatiemiddelen heeft veel impact gehad op de sollicitatievorm. Maar de vorm vertelt ons nog weinig over de inhoud. Ook die inhoud is behoorlijk aan het veranderen. De focus ligt steeds minder op kennis en vaardigheden, en steeds meer op persoonlijke eigenschappen.    

De ethymologie

Mickey095 postte in 2011 op Startpagina.nl de vraag: Als “sollicitare” Latijn is voor ”ongerust maken”, waar komt ons werkwoord solliciteren dan vandaan? Volgens het ethymologisch woordenboek stamt sollicitatie inderdaad af van het Latijnse sollicitare, wat betekent: ‘doen schudden, prikkelen, storen, verontrusten, ophitsen, bewegen tot’. Interessant. Het sollicitatieproces is voor beide partijen iets wat de status quo opschudt, het prikkelt. De sollicitant wordt geprikkeld om de bestaande situatie los te durven laten. En de vragende partij wordt opgeschud om duidelijk te definiëren wat ze zijn, wat ze niet zijn en wat ze nodig hebben.

Hoi, ik ben…

Misschien wel één van de lastigste vragen om te beantwoorden: wie ben jij? Ik kan duizenden manieren verzinnen om te vertellen wie ik ben. Toch is dit wel wat we vragen bij een selectieprocedure. Het liefst komen we daar ook nog eens zo snel mogelijk achter. Tijdens twee intensieve dagen met gesprekken, speeddates en groepsopdrachten heb ik gezien hoe iedereen een eigen vorm kiest om deze vraag te beantwoorden. En – hoe cliché – dat de gekozen woorden lang niet alles vertellen. Lichaamstaal, oogopslag, een moment van herkenning, humor: het draagt allemaal bij om dat ene zinnetje te kleuren. Of ik die nieuwe BRAM’ers nu écht ken? Nog lang niet. Gelukkig maar. Ik ben even opgeschud en geprikkeld om ze beter te leren kennen. En misschien is dat wel de belangrijkste uitkomst van een sollicitatieproces.

Inmiddels ben je waarschijnlijk kei-nieuwsgierig wie die nieuwe BRAM’ers dan zijn. Nog even geduld, begin september gaan we ze aan je voorstellen! Tot die tijd denk ik nog maar eens na over die grote levensvraag: wie ik ook alweer ben… Maar nu eerst op vakantie.