Het lijkt wel een epidemie. Alles wat oud is, is hip. Vintage, brocante of gewoon nieuw in een oud jasje.

Ook mijn vriend en ik hebben het virus te pakken. Verliefd geworden (eerst op elkaar en toen) op een huis uit 1890, met glas-in-lood, open haard, houten vloer. Check, check, dubbel check. Een heerlijke plek met genoeg natuurlijke ventilatie en een heerlijk warm dak voor de vogeltjes in barre wintertijden. De drugs-drones cirkelen argwanend boven ons hoofd als er een witte deken over Nederland is neergestreken.

Het klinkt nu alsof het huis op instorten staat, maar niets is minder waar. Toen we het kochten was er al het nodige aan verbouwd. De meeste ramen hebben dubbelglas, de sanitaire voorzieningen zijn 2 jaar oud en het is er droog en warm. Voor dat laatste moeten we wel 250 euro per maand wegleggen aan gas en elektra. Maar ach, het oog wil ook wat!

De vraag reist nu; hoe gaan we ons huis duurzamer maken? (Dit is trouwens ook onderdeel van de epidemie) Stoken voor de buren hoeft niet per se en fikkie stoken in de ouderwetse open haard levert diezelfde buren hoestbuien op. Dat is erg veel focus op de buren, terwijl het huis eigenlijk voor ons eigen genot is bedoeld. Toch zijn onze buren niet de reden van onze vraag. Wat dan wel?
De energierekening onderdrukken? Epidemische volgzaamheid? Milieuvriendelijke heldhaftigheid? Een betere toekomst voor onze nakomelingen?

Onze liefde voor oud botst keihard met onze energierekening en het milieu. De open haard spuugt fijnstof en er gaat een kuub hout per week doorheen. De CV loeit op volle toeren als er geen fikkie brandt, om alle warmte rechtstreeks door de open haard weer naar buiten te jagen. De houten vloer willen we behouden, dus die kan niet geïsoleerd worden en de nostalgische glas-in-lood ramen gaan we al helemaal niet vervangen voor dubbelglas. Juist op deze originele details zijn we verliefd geworden. De epidemie wordt een dilemma.

Na een speurtocht op internet blijkt dat ons huis geschikt is voor dakisolatie en zonnepanelen. Een ‘hoogrendement houtkachel’ zou ook een hoop schelen. Klinkt alsof de drievoudige oplossing gevonden is! Nou, als ik kijk naar mijn energierekening en de kosten van dit vrolijke drietal hebben we na 7 jaar de panelen en na 8 jaar de isolatie terugverdient. Over de kachel hebben we het dan nog niet eens gehad. Mijn enthousiasme zakt me in de schoenen. Hoe gaan we deze veranderingen ooit doorvoeren…

Op zoek naar subsidies en goedkope leningen voel ik me trots. Dat ik als huiseigenaar initiatief toon om te veranderen. Toch ben ik ook op zoek naar een partij die me uit de financiële en winderige brand helpt. Stiekem kijk ik met een scheef oog naar de overheid. Zijn zij niet medeverantwoordelijk voor het verduurzamen van mijn huis? Zij hebben daar toch ook belang bij? Onredelijk of niet…

Mijn intrinsieke motivatie wint het van mijn scheve oog. We gaan gewoon beginnen met de veranderingen stap voor stap door te voeren. Zonder blauwdruk of concrete afspraken, maar met gezond verstand en een stip op de horizon!
Het lijkt non-des-jus wel een BRAM-opdracht!